مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

حتّى الامکان نباید کسى را از هیئت بیرون کرد شاید تحت تأثیر واقع شود و هدایت گردد؛ و در صورت ضرورت باید با زبان خوب عذرشان را بخواهند.

شرکت آن‌ها مانعى ندارد و حتى نذورات آن‌ها را باید پذیرفت.

بدون شک این مراسم از مهم‌ترین شعائر اسلامى است که هرسال باید باشکوه‌تر و باعظمت‌تر از سال گذشته برگزار شود. حتى در بعضى از شرایط براى حفظ آن از شر اجانب ممکن است جنبه وجوب کفایى به خود بگیرد و انجام آن رمز بقاى اسلام و مذهب اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است.

حضور در این مجالس مستحب است ولى اگر مردم به مقدار لازم حاضر نشوند حضور در این مجالس واجب کفایى است.

اهميت عزاداري به‌قدری است که يکي از عوامل احياي مذهب شيعه است؛ و چون ضعف و تضعيف عزاداری‌ها باعث تضعيف مذهب خواهد بود، از مرحله مستحب بالاتر است و در مواردي شبهه وجوب پيدا می‌کند.

اگرچه بعضى از مدّاحان و افراد ناآگاه (البته حساب اکثریت آگاه مداحان از آن‌ها جدا است) سخنان نادرستى درباره عزاى امام حسین (علیه‌السلام) و یا سایر امامان (علیهم‌السلام) یا غلو در حق آنان دارند ولى این مسئله ارتباطى به اصل عزادارى که باعث بیدارى و آگاهى امّت اسلامى و داراى جنبه ظلم‌ستیزی است و درواقع مکتبى است براى پرورش صفات برجسته انسانى، ندارد

با توجّه به مقامات والاى آن بزرگواران، مصیبت‌هایی که بر آن‌ها واردشده بسیار مهم‌تر از مصائب دیگران است. آیا اگر یک فرد عادى را سیلى بزنند، یا یک عالم بسیار بزرگ متّقى را سیلى بزنند، ازنظر مصیبت یکسان است؟

آن‌هایی که ایراد می‌کنند، توجّه به این حقیقت ندارند که عاشورا یک «حادثه» نبود بلکه یک «جریان تاریخى» بود. جریان مبارزه حق و باطل، عدالت و ظلم؛ و این مبارزه در همه اعصار و قرون ادامه دارد و عاشوراى حسینى درس لازم را براى پیروزى حق بر باطل به طرفداران حق می‌دهد و شعار «هیهات منا الذّله» بیانگر این جهاد پرارزش است و ما از این درس در طول تاریخ استفاده فراوان برده‌ایم.

بدون شک عزادارى براى شهدا در زمان پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه وآله) وجود داشته است. ازجمله براى شهادت مظلومانه حضرت حمزه عموى شجاع و بزرگوار پیغمبر اکرم (صلی‌الله علیه وآله) رسول خدا دستور عزادارى بر او داد و حتى زنان انصار را دعوت كرد كه به خانه حضرت حمزه بروند و براى او سوگوارى كنند.روش عزادارى باید مطابق سنّت آن حضرت و امامان معصوم (علیهم‌السلام) و عرف عقلا باشد.

در عصر و زمان ما که مي¬توانند جنس اصلي و غالب فرد را تشخيص دهند و با عمل جراحي آن جنسيت را تقويت و آشکار کنند خنثاي مشکلِ بسيار نادر است؛ و در فرض مساوي بودن هر دو جنسيت، حذف يکي با عمل جراحي اشکال ندارد. ولي در افرادي که جنس غالب آن‌ها مشخص است بايد همان جنسيت را تقويت کنند و تغيير جنسيت صوری براي آن‌ها و افراد سالم و عادي جايز نيست.

اگر تغيير جنس واقعى باشد نه صورى، ازدواج آن‌ها باطل می‌شود، ولى مهريّه مربوط به زمان قبل به قوّت خود باقى است.

اگر تغيير حقيقى باشد زوجیت بلافاصله فسخ می‌شود و می‌توانند مجدّدا عقد ازدواج در شكل جديد بخوانند; ولى احتياط آن است كه زمان عدّه بگذرد.

تغيير جنسیت اگر صورى باشد، جايز نيست و اگر واقعى باشد (اين امر در افراد دوجنسی واقع می‌شود) به‌عنوان درمان و ظاهر شدن جنسیت واقعى جايز و گاه واجب است.

چنانچه واقعاً جنسیت او زن است و مرد بودن اشتباه بوده، بايد فعلاً به وظايف زن عمل كند و نسبت به گذشته كه اطّلاعى نداشته، گناهى مرتكب نشده است. البتّه ماندن او در آن محيط كوچك بااین‌حال مشكل است و مصلحت اين است كه ازآنجا مهاجرت كند. شکی نيست كه او گرفتار وضع دشوارى است، امّا به لطف خدا مشكل او حلّ می‌شود.

تغيير جنسیت دو صورت دارد:گاهى صرفاً ظاهرى و صورى است; يعنى اثرى از آلت جنس مخالف نيست، بلكه فقط یک جرّاحى صورى انجام می‌گیرد و چيزى شبيه آلت جنس مخالف ظاهر می‌گردد، اين كار حرام است و بايد به شدّت از آن پرهيز نمود؛ و اگر ازدواجى بر اساس آن صورت گيرد حرام و باطل است و حدّ شرعى دارد.ولى گاه واقعى است، يعنى با جرّاحى كردن، عضو تناسلى مخالف ظاهر می‌گردد، اين كار ذاتاً جايز است و محذور شرعى ندارد، مخصوصاً در مواردى كه آثار جنس مخالف در او باشد; امّا چون اين جرّاحى نياز به لمس و نظر دارد، تنها در موارد ضرورت جايز است.