مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

الف) چنانچه بيمارى آن‌ها در حد خطرناك بوده باشد اشكال دارد.ب) درصورتی‌که بيم خطراتى می‌رود بر پزشك لازم است كسان بيمار و همسرش را در جريان قرار دهد.ج) هرگاه زن آلوده شود شوهر می‌تواند او را طلاق دهد و اگر مرد آلوده شود زن می‌تواند از حاكم شرع تقاضاى طلاق كند؛ و درصورتی‌که بيمارى مرد خطرناك باشد زن ناشزه محسوب نمی‌شود.د) درصورتی‌که در مرحله خطرناكى باشد بايد اعلام كند.

ازدواج با مبتلايان به ايدز باطل نيست، ولى چنانچه اطّلاع نداشته قابل‌فسخ است. امّا احتياط آن است كه زن با اجازه حاكم شرع خود را مطلقه كند؛ و درهرصورت، اگر آميزش خطر ابتلا به ايدز را به همراه داشته باشد، جايز نيست.

درصورتی‌که واقعاً مخل‌ روابط زناشويى باشد، حقّ فسخ ثابت است.

هرگاه زن به خاطر ناتوانى مرد از نزديكى، عقد را بر هم زند، شوهر بايد نصف مهر او را بپردازد، ولى اگر به خاطر يكى ديگر از عیب‌هایی كه گفته شد مرد يا زن عقد را بر هم زند، چنانچه باهم نزديكى نكرده باشند چيزى بر مرد نيست و اگر آميزش كرده باشند بنا بر احتياط واجب بايد تمام مهر را بپردازد.

زن در چند صورت می‌تواند عقد را به هم زند: ۱. ديوانه بودن شوهر ۲. نداشتن آلت مردى ۳. ناتوانى از نزديكى جنسى ۴. درصورتی‌که بیضه‌های او را كشيده باشند؛ و چنانچه زن به خاطر يكى از این عيوب عقد را بر هم زند نيازى به طلاق نيست و همان فسخ كافى است.

درصورتی‌که با جرّاحى معمولى مشكل حل شود و عوارض خاصى نداشته باشد، اين مقدار عيب باعث فسخ نمی‌شود.

حقّ فسخ ندارد.

چنانچه به سهولت قابل معالجه بوده باشد و زن با هزينه خود اقدام به درمان نمايد، خيار فسخ جارى نيست.

هرگاه ترك اين كار مظنّه مفاسد و اختلافات مهمی بوده باشد جايز است؛ و در اين صورت بايد حتّى الامكان از طبيب زن استفاده شود و اگر ممكن است از غير طريق رؤيت مثلاً با استفاده از لمس غیرمستقیم به‌وسیله دستكش و مانند آن انجام گيرد.

آرى تدليس یک امر قصدى است.

معناى فسخ اين است كه بگويد: «من عقد را فسخ كردم، يا به هم زدم» و به هر زبانى باشد كافى است.

درصورتی‌که شرط بكارت كرده باشد حق فسخ دارد و معمولاً در محیط‌های ما، شرط بكارت به‌عنوان یک شرط ضمنى و از پيش توافق شده است.

هرگاه مرد بعد از عقد بفهمد كه همسرش يكى از هفت عيب زير را دارد می‌تواند عقد را فسخ كند: ۱. ديوانگى ۲. بيمارى خوره ۳. بيمارى برص ۴. كور بودن ۵. شَل بودن، به‌طوری‌که آشكار باشد ۶. افضا شدن (يعنى راه بول و حيض او، يا راه حيض و غائطش يكى شده باشد و به‌طورکلی پارگى طورى باشد كه قابل‌استفاده براى آميزش جنسى نباشد) ۷. گوشت يا استخوان يا غدّه‌ای در او باشد كه مانع نزديكى شود؛ و چنانچه مرد به سبب يكى از اين عيوب عقد را به هم بزند نياز به طلاق نيست، همان فسخ كافى است.

۱. اين كار براى پزشك و ساير مسلمانان در موارد وجوب، واجب است.۲. حداقل لازم در موارد احساس خطر براى اعتصاب‌کننده غذا جايز است.۳. در موارد وجوب ديه ندارد.۴. براى طبيب تفاوتى ندارد.۵. هرگاه جان بيمار درخطر نباشد، طبيب نمی‌تواند او را مجبور به غذا خوردن كند; مگر در مواردى كه مصالح مهم كشور و جامعه اسلامى در ميان باشد.

در صورت خطر مرگ، بيمار نمی‌تواند درمان را قطع كند. همچنين جايى كه ضرر مهمی به او می‌رسد و درمان آزار مهمی به او نمی‌رساند.