تعریف اجاره
عقد اجاره به چه معناست؟
واگذار كردن منافع ملك يا منافع شخص خود را به ديگرى «اجاره» گویند.
واگذار كردن منافع ملك يا منافع شخص خود را به ديگرى «اجاره» گویند.
تا زمانى كه يقين به فوت او پيدا نكردهايد نمىتوانيد اموال او را تقسيم كنيد، ولى بايد از منافع آن به كسانى كه واجب النّفقه او هستند، مانند همسر و فرزندش، به مقدار نياز بپردازيد.
در اينجا بايد همان عين را صرف وصیت كرد و ترقى آن مشكلى ايجاد نمىكند، مثل آنکه سهم ارث يكى از ورثه بعد از تقسيم رشد و ترقى بيشترى كند، مال را از نو تقسيم نمىكنند. ملاك، ارزش آن در زمان فوت است.
پرداخت کفاره روزه والدین بر فرزندان واجب نیست و حتی از اصل مال میت نیز نمیتوان پرداخت مگر در دو صورت: 1- با رضایت ورثه کبیر و از سهم آنها. 2- میت در این زمینه وصیت نموده باشد که از ثلث اموال وی پرداخت میشود.
وجه مزبور بايد در كارهاى خير براى ميّت صرف شود، به وارث نمىرسد.
وصیت چه با نوشتن باشد چه بهصورت شفاهى هر دو معتبر است و اگر ميّت تصريح به ثلث كرده بايد ثلث را براى او نگهدارند و اگر تصريح نكرده ورثه مىتوانند به ميل خود براى او ثلث يا كمتر از آن قرار دهند.
قَيِّم: سرپرست، كسى كه بر اساس وصيت يا حكم حاكم شرع مسئول امور صغير يا مجنون يا بيمارى مىشود.
هرگاه انسان باخبر شود كسى او را وصی خود كرده، چنانچه به اطّلاع وصیتکننده برساند كه حاضر به قبول وصیت نيست و او بتواند ديگرى را وصی خود كند وصیت اوّل باطل مىشود، ولى اگر پيش از مردن او باخبر نشود، يا باخبر شود امّا به او اطّلاع ندهد كه حاضر به قبول وصیت نيست، يا اطّلاع دهد و او دسترسى به شخص ديگرى نداشته باشد، احتياط واجب آن است كه به وصیت عمل كند، مگر اينكه مشقّت شديدى داشته باشد.
كسى را كه به او وصیت مىكنند بنابر احتياط واجب بايد مسلمان و بالغ و عاقل و مورد اعتماد باشد.
هرگاه در امور مالى باشد مطابق قاعده عدل و انصاف عمل مىشود، امّا اگر غیرمالی باشد (مثل تعيين محل دفن) متوسّل به قرعه مىشوند.
وصیتکننده بايد بالغ و عاقل باشد، ولى بچه دهسالهای كه خوب و بد را تميز مىدهد اگر براى كارهاى خير، مانند ساختن مسجد و مدرسه و بيمارستان، يا براى خويشاوندان خود وصیت مناسب و معقولى كند صحيح است و نيز بايد وصیتکننده سفيه نباشد و حاكم شرع او را از تصرّف در اموالش ممنوع نكرده باشد و از روى قصد و اختيار وصیت كند، نه از روى اكراه و اجبار.
وصیتی است كه انسان بگويد بعد از مرگش چيزى از اموال او ملك كسى باشد (آن را وصیت تمليكيّه گويند) يا براى اولاد خود قيّم و سرپرستى معيّن كند.
در صورتی این فروش جایز است که سبب نجات جان مسلمانی از مرگ یا بیماری مهمی شود.