مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

اگر منظور شرط عقد دائم است و طرفین پذیرفته باشند باید عمل نمایند.‌

می تواند اجازه کلی از شوهر برای این منظور بگیرد.‌

شرایط عالم دیگر با این عالم متفاوت است و این شرط اعتباری ندارد.‌

طلاق حکم است و قابل اسقاط نیست ولی می تواند در عقد نکاح شرط کند که از حق طلاق خود استفاده نکند و یا شرط کند اگر او را طلاق داد فلان مبلغ کلان را به او بدهد که این شرط مانع از طلاق شود.‌

چنین شرطی خلاف مقتضای عقد بوده و جایز نیست و اجرا نمی شود.‌

این شرط جایز و لازم الوفاء است.‌

با توجه به آنچه نوشته اید چنین تعهدی باطل است و مرد تکلیفی نسبت به عمل کردن به آن ندارد.

می تواند ضمن عقد شرط کند که باید عقد علنی شود.‌

با توجه به اینکه اجازه در ضمن عقد نکاح نبوده تا زمانی که مایل هستید ادامه دارد و تصور نمی رود قانون چیزی بر خلاف این بگوید مگر اینکه در ضمن عقد خارج لازمی اجازه صادر شده باشد.‌

چنین قولی اگر در ضمن عقد ازدواج یا عقد دیگری نبوده اعتباری ندارد.‌

صیغه خوانده می شود اما توأم با تعلیق، تعلیق در انشاء مانند این است که گفته شود تو را به عقد خود در می آورم اگر پدرم اجازه دهد و یا اگر جواب استخاره خوب آمد و این ارتباطی با شرط ضمن عقد ندارد.‌

ازدواج دوم صحیح است ولی تخلف از شرط احکام خاص خود را دارد.

از قضیه شخصیه اطلاعی نداریم ولی مطابق آنچه نوشته اید وکالتی حاصل نشده است اما از نظر قانونی و ظاهر شرع چون امضاء کرده است که عقد خارج لازمی صورت گرفته است زوجه می تواند او را وادار کند مطابق آن عمل نماید.‌

در صورتی که در عرف محل به قدری شایع باشد که به منزله شرط ضمن عقد محسوب شود باید از اموال او پرداخت شود.‌

در صورتی که به صورت شرط ضمن عقد ازدواج باشد و مورد توافق طرفین قرار گیرد عمل به این شرط لازم است.‌