هرگاه شك كند كه «سلام» نماز را گفته يا نه يا شك كند درست گفته يا نه چنانچه وارد نماز ديگرى شده، يا مشغول كارى است كه نماز را به هم می‌زند و از حال نمازگزار بيرون رفته بايد به شک خود اعتنا نكند و اگر پیش‌از این موارد است بايد برگردد و سلام را بگويد.
هرگاه بعد از گذشتن محل، شك كند و طبق دستور، اعتنا نكرده و بگذرد، بعد متوجّه شود كه آن عمل مشكوك را انجام نداده، هرگاه وارد ركن بعد نشده بايد برگردد و به‌جا آورد و اگر وارد ركن بعد شده نمازش صحيح است، مگر آن‌که آن جزء مشكوكى كه ترك شده ركن باشد.
اگر بعد از انجام جزئى از نماز در صحت آن شک کند، یعنى نمی‌داند جزئى را که بجا آورده، صحیح انجام‌شده است یا نه در این صورت به شک خود اعتنا نمی‌کند، یعنى بنا بر صحیح بودن آن می‌گذارد و نماز را ادامه می‌دهد.
هرگاه بعد از ركوع يا سجود بداند ذكر واجب را گفته امّا نمی‌داند با شرايط و به‌طور صحيح انجام داده يا نه به شک خود اعتنا نكند.
اگر زمانی كه وارد آيه بعد شده شك كند آيه قبل یا قبل‌تر را خوانده يا نه يا وارد کلمه‌ای از يك آيه شده، شك كند كلمه قبل را خوانده بايد بنا بر احتياط واجب برگردد و آن را به‌قصد قربت به‌جا آورد و بعد دنبال آن را ادامه دهد؛ اما اگر شروع به خواندن سوره کرده و در خواندن حمد شک کند یا به رکوع یا قنوت رفته و شک در حمد یا سوره کند نباید به شک خود اعتنا کند و نماز در این حالت صحیح است.
هرگاه در بین نماز بعد از گذشتن محل چيزى، شك كند آن را به‌جا آورده يا نه مثل اينكه بعد از داخل شدن در ركوع، شك در حمد و سوره كند و يا بعد از ورود در سجده شك در ركوع كند، در هیچ‌یک از اين موارد نبايد به شک خود اعتنا كند، خواه جزء بعدى ركن باشد يا غير ركن.
هرگاه بعد از سلام نماز شك كند كه نمازش صحيح بود يا نه خواه شك مربوط به عدد رکعت‌های نماز باشد يا شرايط نماز، مانند قبله و طهارت و يا اجزاى نماز مانند ركوع و سجود، به شک خود اعتنا نمی‌کند.
چنین شخصی یقین به بطلان نماز دارد و واضح است این داخل در شکی که در رساله احکام آن را بیان کرده‌ایم نیست.
در نماز دو و سه رکعتی نماز باطل است ولی در نماز چهار رکعتی به شک در سه و چهار برمی‌گردد.
هرگاه بعد از گذشتن وقت نماز ظهر و عصر بداند فقط چهار ركعت نماز خوانده، ولى نداند به نيّت ظهر بوده يا عصر بايد چهار ركعت نماز قضا به نيّت ما فى الذّمّه (يعنى نمازى كه بر او واجب است) خواه ظهر يا عصر به‌جا آورد، امّا اگر بعد از گذشتن وقت نماز مغرب و عشا بداند يكى از آن دونماز را به‌جا آورده ولى نداند مغرب بوده يا عشا باید هم نماز مغرب را قضا كند و هم عشا را.
هرگاه بعد از گذشتن وقت نماز شك كند كه نماز را خوانده يا نه يا حتّى گمان كند نخوانده است، به شك اعتنا نكند، ولى هرگاه پيش از گذشتن وقت نماز شك كند، بايد نماز را به‌جا آورد، حتّى اگر گمان دارد نماز را خوانده كافى نيست.
هرگاه كثرت شك مخصوص به مورد معيّنى نيست هر شكى كه مى‌كند داخل دايره آن محسوب می‌شود.
احتياط آن است كه اگر وقت باقى است عمل را انجام دهد؛ مگر اینکه به سرحد وسواس برسد.
در فرض سؤال حکم کثیرالشک را دارد و کثیر الشّک بنا را برطرفى می‌گذارد که مفید به حال او است.
در فرض سؤال مانند کثیرالشک است و چنین کسی نباید به شک خود اعتنا کند.
