كسى كه اجير براى قضاى نماز و روزه می‌شود اگر طرز مخصوصى را با او شرط كنند (مثلاً بگويند نماز را بايد در مسجد يا در فلان ساعت بخواند) بايد به‌شرط عمل كند، امّا اگر شرط خاصی با او نكنند مطابق تكليف خود و طبق معمول انجام دهد و در مستحبات نيز آنچه معمول است به‌جا مىآورد و بيش از آن لازم نيست مگر شرط كنند.
هنگام وضو دادن فرد، نایب با دستان خود صورت او را می شوید و احتیاط آن است که فاصله بین انگشتان منوب عنه را رعایت نماید و آن مقدار را بشوید.
کسى که چیزى را به دیگرى صلح می‌کند باید بالغ و عاقل باشد و کسى او را مجبور نکرده و در قصد صلح جدی باشد; سفیه نباشد، (اموال خود را بیهوده مصرف نکند) و نیز حاکم شرع او را از تصرّف در اموالش جلوگیرى نکرده باشد.
كسى كه شغلش مسافرت نيست، ولى مسافرت مقدمه شغل اوست، مانند معلّم و كارگر و كارمندى كه خودش ساكن شهرى است و همه روز براى انجام كار به نقطه ديگرى می‌رود كه رفت‌وآمد او هشت فرسخ يا بيشتر است، بايد نماز را تمام بخواند و روزه را بگيرد.
در صورتی که با اجازه مجتهد جامع الشرایط این کار را انجام دهد مانعی ندارد.
كسى كه نمی‌تواند نماز را نشسته بخواند و به‌صورت خوابیده نماز می‌خواند، بايد به پهلوى راست طورى بخوابد كه جلو بدنش روبه‌قبله باشد و اگر آن‌هم ممكن نيست به پهلوى چپ طورى بخوابد كه جلو بدنش روبه‌قبله باشد و اگر اين را هم نمی‌تواند بايد به پشت بخوابد به‌طوری‌که كف پاهاى او روبه‌قبله باشد.
در فرض سؤال، بنابر احتیاط واجب صحیح نیست و باید صدقات آینده را هم به فقرا بدهد.
نماز او کامل است و اگر ماه رمضان است بايد روزه بگيرد ولي در سفر اول بنا پراحتیاط مستحب، دو سه روز اوّل نماز را جمع بخواند. ضمناً چنانچه ده روز بين سفرهاي او فاصله بيفتد، در سفر اول نمازش شکسته است.
در فرض سؤال مسافر می‌شود و باید نماز را شکسته بخواند.
باید هنگام وضو صورت خود را بشوید بدین صورت : با دستش هر مقدار که امکان بود صورت خود را شسته و اگر ممکن نبود با دست مصنوعی، هر چند می تواند صورت را به صورت ارتماسی بشوید یعنی صورت را زیر شیر آب بگیرد و بعد دست و پاها را مسح می نماید.
اگر به خاطر تقیه و یا جاهل قاصر بودن این کار را کرده نمازهای سابق صحیح است.
