مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در فرض سؤال اشکالی ندارد.

نماز او کامل است زیرا نیت مسافرت نداشته است.

با توجّه به این‌که اجزاى آن تدریجاً جدا می‌شود، جایز نیست.

كسى كه اختيارش در سفر با ديگرى است مانند پسرى كه با پدر خود مسافرت مى‏كند، چنانچه بداند سفر پدرش هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، حتّى اگر كسى را به‌اجبار به‌جايى می‌برند (مانند زندانى) و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيشتر است همين حكم را دارد، مگر اين‏كه احتمال عقلايى بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از آن‌ها جدا می‌شود و برمی‌گردد.

چنانچه عمداً پایین برود، مبطل است و بیرون آوردن آن مشکلی را حل نمی‌کند.

كسى كه قصد هشت فرسخ دارد بايد نمازش را شكسته بخواند، هرچند هرروز مقدار كمى راه برود ولى به‌اندازه‌ای باشد كه به او مسافر گويند.

مسافت آسمانی و زمینی برای نماز شکسته تفاوتی نمی‌کند.

در فرض سؤال، این کار گشت زنی است و مسافر محسوب نمی‌شود.

این کار جایز نیست مگر در مواقع ضرورت؛ که آن نیز موجب بطلان روزه است.

كسى كه به دنبال گمشده‌ای می‌رود و نمی‌داند چه مقدار بايد برود تا مقصود خود را پيدا كند، بايد نماز را تمام بخواند، ولى در برگشتن چنانچه تا وطن يا محل اقامتش هشت فرسخ يا بيشتر باشد نماز او شكسته است.

در فرض سؤال، روزه را باطل نمی‌کند.

در فرض سؤال جایز نیست و روزه باطل می‌شود.

به محدوده بین مخرج حرف {خ} تا لب‌ها فضای دهان گفته می‌شود.

هرگاه محلی دو راه دارد كه يكى كمتر از هشت فرسخ و ديگرى هشت فرسخ يا بيشتر است، اگر از راه اوّل برود بايد نمازش را تمام بخواند و اگر از راه دوم برود نمازش شكسته است.

در روایات، در مورد سؤال از پیامبر صلی‌الله علیه و اله برای نماز مسافر آمده است که ایشان فرمودند: جبرئیل بر من نازل شد و گفت فاصله میان دو کوهی که در دو طرف مدینه است، حدّ سفر خواهد بود و بعد از اندازه‌گیری 4 فرسخ بوده است؛ بنابراین معیار حکم مسافر، یک روز مسافرت نیست بلکه طی مسافت شرعی است که نسبت به امروز هم تغییر نکرده است.