مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

پرداخت کفاره، بر عهده خودشان است؛ هر زمان توانستند می‌پردازند و اگر توانایی نداشتند استغفار نمایند و کفاره ساقط می‌شود.

درصورتی‌که روزه گرفتن براي خود مادر ضرر داشته پرداخت کفاره آن نيز بر عهده خودش می‌باشد اما اگر براي بچه ضرر داشته بنا بر احتياط واجب بر عهده شوهر است.

در فرض سؤال، باید قضا کنند و یک کفاره بپردازند و کفاره تأخیر ندارد.

با توجه به اینکه غذای یک نفر را می‌توان با آن تأمین کرد مانعی ندارد.

برنج به‌تنهایی کافی است.

در فرض سؤال به تنهائى بنا بر احتیاط واجب کفایت نمی‌کند.

كسى كه براى كفّاره روزه، اطعام شصت فقير را انتخاب كرده بايد به‏ هرکدام يك مد طعام (تقریباً 750 گرم) بدهد و نمی‌تواند چند مد را به يك نفر بدهد، مگر اين‏كه دسترسى به شصت فقير پيدا نكند، ولى اگر اطمينان داشته باشد كه فقير طعام را به عيالات خود مى‏دهد و با آن‌ها می‌خورد، می‌تواند براى هر يك از عيالات او، هرچند صغير باشند، يك مد به آن فقير بدهد.

در مورد کفاره عذر، باید یک مد کامل به فقیر پرداخت نمود؛ برای مثال درجایی که سه مد را می‌خواهد به دو فقیر بدهد باید به یکی 2 مد و به دیگری یک مد بدهد و نمی‌توان کفاره 3 مد را بین دو نفر تقسیم نمود و نفري يک و نيم مد بدهد و درجایی که می‌خواهد نقداً بپردازد نمی‌توان 3000 تومان را بین دو نفر تقسیم کند و نفری 1500 تومان بپردازد باید به یکی 1000 و به دیگری 2000 بپردازد و درهرصورت پرداخت پول بجای کفاره کافی نیست مگر اینکه یقین داشته باشد که فقیر، آن را صرف نان می‌کند.

لازم نيست كفّاره هرروز را به يك فقير بدهد، بلكه می‌تواند كفّاره چندين روز را به يك نفر بدهد و اگر مقدارى نان دهد كه گندم آن به‌اندازه يك مد باشد كافى است.

پرداخت پول بجای طعام کافی نیست مگر اینکه یقین داشته باشد که فقیر، آن را صرف نان می‌کند.

مصرف کفارات فقط فقرا و مستمندان هستند و احتیاط واجب آن است که کفاره غیر سادات به سادات داده نشود.

در فرض سؤال فقیر محسوب می‌شود و فقير كسى است كه نيازمند تأمين مخارج سال خود و خانواده‌اش است و چيزى هم ندارد كه به‌طور روزانه قادر به تأمين هزينه زندگى‌اش باشد.

درصورتی‌که تصور می‌کرده روزه برایش ضرر دارد و ترک کرده قضا دارد ولی کفاره ندارد.

مسافرانى كه بعدازظهر به وطن يا محل اقامت می‌رسند نمی‌توانند روزه‌بگیرند، اما مستحب‏ است اعمالى كه روزه را باطل می‌کند ترك كنند.

این مسئله دو صورت دارد: گاه براى طبیب خوف ضرر حاصل می‌شود، یعنى احتمال قابل‌توجهی نسبت به زیان داشتن روزه براى او حاصل می‌شود، در اینجا می‌تواند همان را به بیمار منتقل کند، چنانچه بیمار از قول طبیب خوف ضرر پیدا کرد روزه را ترک می‌کند. صورت دوّم آن است که احتمال ضعیف و کم‌رنگی باشد، در اینجا نمی‌توان ترک روزه را به بیمار توصیه کند.