مخيّر است كه يكى از اين دو طرف را انتخاب كند.
اگر وضع بيمارى روانى او و همچنين در صد احتمال نجات با جرّاحى در حدّى است كه عقلا چنين اقدامى را معقول و منطقى می‌دانند شرعاً اشكالى ندارد. در ضمن بايد شخص نامبرده (اگر قدرت تشخيص دارد) يا ولی او (در صورت عدم قدرت تشخيص بيمار) با اين كار موافقت كند.
در فرض مسئله كه ضرورت است اشكالى ندارد.
مانعى ندارد، ولى اگر تا آخر وقت قدرت پيدا كند احتياط اعاده است.
پزشك يا تيم پزشكى حق ندارند به زندگى بيمار خاتمه دهند يا ابزار خودكشى را در اختيار او قرار دهند؛ ولى می‌توانند از ادامه معالجه چنين بيمارى خوددارى كنند.
اگر مجبور بوده اشكالى ندارد، هرچند پزشك كار خلافى كرده و لازم بوده كارشناس به زبان خوب نهى از منكر كند.
پزشك در اين صورت گناه بزرگى مرتكب شده است.
اگر خون قطع نمی‌شود و جنبه ضرورت دارد جايز است، امّا احتياط واجب آن است كه اگر ممكن است درمان كنند.
باید طبق آداب غسل ترتیبى یا ارتماسى آن‌ها را غسل دهند، یعنی بعد از نیت توسط خود بیمار، نخست سر و گردن، سپس نیمه راست و پس‌ازآن نیمه چپ را می‌شوید و رعایت این ترتیب، مستحب است؛ بنابراین اگر همه بدن به هر صورتی شسته شود غسل صحیح است.
درصورتی‌که فرش يا زيراندازى زیر پایشان بيندازند كه مسجد را نجس نكنند مانعى ندارد.
الف) اگر عسر و حرج نداشته باشد ايستاده نماز بخوانند، ولو با تکیه‌بر عصا و مانند آن باشد؛ و اگر موجب عسر و حرج و ناراحتى است نشسته نماز بخوانند.ب) چنانچه جاهل قاصر بوده نمازهاى او صحيح است.
بر حكومت اسلامى واجب است در این‌گونه امور تدبيرى بينديشد، كه مشكل اين افراد حل شود.
آن مقدار كه می‌توانند، از سرايت به ساير اعضا جلوگيرى می‌کنند و بقيّه مانعى ندارد و نمازشان صحيح است.
در فرض مسئله اگر به امور مزبور يقين حاصل شود در تمام موارد ادامه معالجه واجب نيست.
