بر پسر بزرگ‌تر واجب است روزه‌هايي که والدين براثر عذر شرعي ترک کرده و توانايي بر قضا داشته ولي موفق بر قضاي آن نشده‌اند را بجا آورد و نسبت به غير آن وظيفه ندارد. مگر اينکه وصيتي کرده باشند که مطابق آن بايد عمل کرد. هرچند در صورت امکان شايسته است ساير فرزندان نسبت به آنچه بر آن‌ها واجب نيست نيز اقدام کنند.
چنانچه عذر شرعی داشته است باید برای هرروز دو نفر مسکین را اطعام کند و اگر عذر عرفی داشته بچه‌ها باید بعداً قضا کنند و نیازی به وصیت نیست، البته اگر عذر نداشته و عمدی بوده است باید 62 فقیر را برای هرروز سیر کند.
اين استحباب شامل روزه قضا نمی‌شود و فقط روزه مستحب را شامل است.
در روزه‌هاي قضايي که وقت آن کم است (مثلاً 10 روزه قضا از رمضان گذشته مانده و 10 روز نيز تا رمضان فرصت دارد) نيازي به اجازه شوهر نيست و بايد روزه بگيرد. ولي در روزه‌هاي نذر و روزه‌هاي قضايي که تا ماه رمضان وقت کافي دارد و روزه گرفتن مزاحم حقوق شوهر می‌شود بايد از شوهر اجازه بگيرد. البته در قضاي روزه رمضان که وقت کافي دارد اگر بدون اطلاع شوهر روزه گرفت و بعد از اذان ظهر شوهر تقاضاي تمکين و مانند آن نمود زن بايد روزه خود را ادامه دهد.
ریختن آن‌ها در جوى آب و آنچه باعث اذیّت و آزار و ضررِ و زیان مردم می‌شود، جایز نیست و بهتر است در مکان‌هایی که معمولاً براى آن کار در نظر گرفته‌شده ریخته شود.
درصورتی‌که در بازار به حد وفور پیدا شود اشکالی ندارد؛ ولی در غیر این صورت احتیاط در ترک آن است.
انبار کردن کالاهای ضروری و موردنیاز مردم به‌قصد آنکه بتواند با قیمت بالاتر به فروش برساند مشروط بر اینکه به‌اندازه کافی آن کالا در بازار وجود نداشته باشد.
«وديعه» آن است كه انسان مال خود را به ديگرى به‌عنوان امانت و به‌منظور حفظ و نگهدارى بسپارد.
هرگاه با صيغه لفظى، يا بدون اينكه صیغه‌ای بخواند به شخص امانت‌دار بفهماند كه مال را براى نگهدارى به او می‌دهد و او هم به همين قصد بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت عمل نمايد.
هر وقت صاحب امانت از امانت‌دار بخواهد باید امانت را به او بدهد، خواه صاحب امانت مسلمان باشد يا غیرمسلمان؛ و كسى هم كه امانتى قبول كرده هر وقت بخواهد می‌تواند آن را به صاحبش بازگرداند.
هرگاه از بچه يا ديوانه چيزى را به‌طور امانت قبول كند اگر آن چيز مال خود آن بچه يا ديوانه است بايد به ولی او برساند و نمىتواند به خود او بازگرداند و اگر مال شخص ديگرى است بايد به صاحبش بدهد.
كسى كه توانايى نگهدارى امانت را ندارد نبايد آن را قبول كند، ولى اگر صاحب‌مال در نگهدارى آن عاجزتر باشد و كسى هم كه بهتر حفظ كند وجود نداشته باشد، قبول كردن آن مانعى ندارد.
هرگاه انسان از نگهدارى امانت منصرف شود و وديعه را فسخ كند بايد هرچه زودتر مال را به صاحب آن يا وكيل يا ولی او برساند، يا به آن‌ها خبر دهد كه مالشان را ببرند و اگر بدون عذر مال را به آن‌ها نرساند و خبر هم ندهد چنانچه تلف شود بايد عوض آن را بدهد.
اگر در حفظ و تعمیر کوتاهی و کار خلافی نکرده باشد، ید امانی است.
