مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

مانعى ندارد.

در این مدّت به‌منزله امانت است و بعد از پایان مدّت باید به مالک اصلى یا وکیل او بازگردانده شود.

اصل آن است که بعد از اتمام معامله، مبیع منتقل به ملک مشترى می‌شود و اگر بایع در حفظ آن کوتاهى نکرده باشد، به‌عنوان امانت‌دار، مسئول تلف آن نیست و تلف از ملک مالک (یعنى مشترى) واقع خواهد شد. ولى شارع مقدّس در اینجا اصل را شکسته و بایع را ضامن شمرده است.

گاهى میّت را در تابوتى قرار می‌دهند و دفن می‌کنند به‌طوری‌که اگر دربیاورند متلاشى نمی‌شود اين کار مشكلى ندارد؛ امّا اگر به شكل معمولى دفن شود كه اگر دربیاورند متلاشى می‌شود امانت‌گذاری میّت صحيح نيست و نمی‌توان نبش قبر كرد. باید تمام شرایط دفن را رعایت کرده و اگر در دیوار دفن می کنند باید به صورت افقی و رو به قبله دفن شود.

اگر در مسجد قابل‌استفاده نیست یا در حال از بین رفتن است می‌توان آن را تبدیل به احسن کرد یعنى به موزه یا غیر موزه بفروشند و به‌جای آن قرآن نو خریدارى کنند و وقف آن مسجد کنند.

درصورتی‌که به شكل امانت باشد مبلغ اضافى متعلّق به صاحب فرش است؛ مگر این‌که مسئولين شركت هنگام امانت‌گذاری تصريح كنند كه مبلغ اضافه از آنِ آن‌ها مى‏باشد.

در این‌گونه موارد طرفين با يكديگر مصالحه كنند.

خیانت‌درامانت، حرام و از گناهان كبيره است

هرگاه امین خیانت کند محکوم به جبران خسارت می‌باشد و عدالت او ساقط می‌گردد.

درصورتی‌که خیانت‌درامانت سبب اتلاف عین، یا منفعت شده حق‌الناس است و باید خسارت را به صاحب آن بدهد.

هرگاه كسى امانتى را قبول كند اگر جاى مناسبى براى حفظ آن ندارد بايد تهيّه نمايد و طورى آن را نگهدارى كند كه مردم بگويند در حفظ امانت كوتاهى نكرده است در غير اين صورت اگر تلف شود ضامن است.

امانت‌دار حق ندارد آن را به‌جای ديگر ببرد، مگر آن‏كه احتمال دهد در آنجا از بين مى‏رود و بداند چون آنجا در نظر صاحب‌مال براى حفظ بهتر بوده است گفته است بيرون نبر، ولى اگر نداند به چه جهت اين سخن را گفته بايد به‌جای ديگر نبرد و اگر ببرد و تلف شود احتياط واجب آن است كه عوض آن را بدهد.

چنانچه امانت‌دار احتمال دهد كه در آنجا از بين می‌رود بايد آن را به‌جای ديگرى كه محفوظ‌تر است ببرد و چنانچه مال در جاى اوّل بماند و تلف شود ضامن است.

كسى كه امانت را قبول نموده اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد و زیاده‌روی هم ننمايد و اتفاقاً آن مال تلف شود ضامن نيست، ولى اگر به اختيار خودش آن را در جايى بگذارد كه گمان مى‏رود ظالمى بفهمد و آن را ببرد، چنانچه تلف شود ضامن است، مگر اين‏كه جايى بهتر از آن نداشته باشد و نتواند مال را به صاحبش يا كسى كه بهتر حفظ مى‏كند برساند.

كسى كه امانت را قبول نكرده ضامن نيست، ولى بهتر آن است كه اگر می‌تواند آن را نگهدارى كند.