هرگاه با كمى تأخیر به نماز جماعت برسد، به‌گونه‌ای كه مسلمين نماز خود را بسته و با صفوف جلو اتّصال معتبر نزد شيعه را ندارند و امكان عبور از صفوف و رفتن به‌جايى كه اتّصال برقرار است نيز نمى‌باشد، يا مأمورین اجازه چنين كارى را نمى‌دهند، در همان‌جا كه ممكن است اقتدا نموده و همين نماز كفايت مى‌كند و نيازى به اعاده نيست.
اگر نماز امام تمام شود و مأموم هنوز مشغول تشهد يا سلام است لازم نيست نيّت فرادا كند.
وظیفه‌اش آن است که نماز را به‌طور فرادا تمام کند.
اگر خيال می‌کرد امام در ركعت اوّل يا دوم است و حمد و سوره را نخواند و بعد از ركوع فهميد كه ركعت سوم و چهارم بوده، نمازش صحيح است، ولى اگر پيش از ركوع بفهمد بايد حمد و سوره را بخواند و اگر وقت ندارد فقط حمد را بخواند و در ركوع، خود را به امام برساند.
نماز جماعت او صحیح نیست و باید نماز را به‌صورت فرادا ادامه دهد.
اگر در اثناء نماز به خاطر عذرى نيّت فرادا كند نمىتواند دوباره به جماعت برگردد و نيز اگر مردّد شود كه نيّت فرادا كند يا نكند و بعد تصميم بگيرد نماز را به جماعت تمام كند جماعت او اشكال دارد، امّا هرگاه شك كند كه نيّت فرادا كرده يا نه بنا مىگذارد بر اينكه نيّت فرادا نكرده است.
باطل نیست ولی عمداً این کار را انجام ندهد.
اگر مأموم بعد از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده و يا خدای‌نکرده كافر بوده است يا نمازش باطل بوده، نماز مأموم صحيح است.
هرگاه مأموم بداند نماز امام قطعاً باطل است، مثلاً بداند امام وضو ندارد نمىتواند به او اقتدا كند هرچند امام متوجّه نباشد.
در صورت فراموشی، نماز صحیح است.
اگر شما خلاف کارید لازم است به او بگویید تا اصلاح کند.
اگر یقین به نجاست آن ندارید، پاک است و تجسس لازم نیست و میتوان با آن نماز خواند.
احتیاط آن است که شرط را ولو به صورت مصالحه عمل کنند.
اگر خونى كه در لباس است كمتر از درهم باشد و نجاست ديگرى مانند بول روى آن بريزد نمازخواندن با آن جایز نيست.
