مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

از هر چهار شب واجب است یک‌شب را نزد هر یک از آن‌ها باشد و دو شب دیگر را مختار است، هرچند بهتر آن است که رعایت مساوات در همخوابی بین دو زوجه را بنماید.

كسانى كه به خدا و پيامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله) ایمان‌دارند، ولى وسوسه‏ هايى براى آن‌ها پيدا می‌شود و به مطالعه و تحقيق مى‏ پردازند پاكند و اين وسوسه‏ ها ضررى ندارد.

هرگاه انسان درجایی نماز می‌خواند كه مردم از جلو او عبور می‌کنند مستحب است جلو خود چيزى بگذارد كه میان او و آن‌ها حائل گردد، حتّى اگر عصا و تسبيح و ريسمانى هم باشد كافى است.

می‌تواند داخل در نماز جماعت میّت شود و همراه امام تکبیر بگوید امّا ذکرهای مربوطه را به همان ترتیب که در رساله عملیّه آمده است بخواند و بعد از امام هم نماز را تا پایان ادامه دهد.

در فرض سؤال، کثیر السفر محسوب می‌گردد.

چنین وقفی باطل است و مال جزء ارث می شود.

اگر کسى اوّل وقت در وطن یا محل اقامت بوده و نماز را نخوانده، مسافرت کرد، باید نمازش را در سفر شکسته بخواند.

باید نماز را رها کرده و تطهیر کند و نماز را دوباره بخواند.

بايد برگردد و جبران نماید، در این صورت وضو صحیح است.

تیمم های قبلی صحیح بوده است ولی این کار را تکرار نکند.

احتیاط آن است که نماز را اعاده نماید.

درصورتی‌که جاهل قاصر باشد نمازهايش صحيح است، ولي درصورتی‌که مقصّر بوده مانند ارتکاب عمدي است و نمازهايش باطل است.

کسى که درراه خدا و براى حفظ اسلام می‌جنگد، اگر در میدان نبرد و معرکه درگیرى کشته شود و همان‌جا از دنیا برود بدنش پاک است و نیاز به غسل و کفن ندارد.

هرگاه درجایی نماز بخواند و بعد از نماز بفهمد غصبى است نمازش صحيح است، همچنين اگر غصبى بودن جايى را می‌دانست امّا فراموش كرد و بعداً به خاطرش آمد، ولى اگر خود غاصب فراموش كند و نماز بخواند نمازش اشكال دارد.

هرگاه انسان جايى را براى «محل اقامت» خود انتخاب كند به‌طوری‌که وقتى در آنجاست او را مسافر نمی‌گویند، خواه قصد اقامت دائم داشته باشد يا موقّت، حکم وطن را دارد، بنابراین در یکی از این سه حالت، آنجا در حكم وطن او است، نماز و روزه کامل است و نيازى به‌قصد ده روز ندارد: 1 داشتن قصد سکونت طولانی‌مدت مانند یک سال و بیشتر2 ماندن هفته‌ای حداقل سه روز در مدت‌زمان حداقل دو سال3 ماندن حداقل چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده) در مدت‌زمان سه سال و بیشتر. نکته: طبق روایات واردشده در احکام حج، در مورد کسی که یک سال در مکه می‌ماند، او را مانند اهل مکه دانسته‌اند و مقیمی است که حکم توطّن را دارد؛ به‌عبارت‌دیگر چنانچه با شرایط فوق در محلی بماند عرف آن‌ها را مسافر نمی‌داند و معیار، صدق سفر است نه وطن؛ که در اینجا صدق سفر نمی‌کند (دقّت شود).