آرى پول قربانى را در انجام، يا در محل خود كنار مى‌گذارند و حلق يا تقصير مى‌كنند و از احرام بيرون مى‌آيند. و براى اينكه ترتيب به هم نخورد همین‌که پول قربانى را كنار بگذارد ترتيب حاصل مى‌شود.
شخصى كه محرم به احرام عمره یا «حج» شده و دشمن يا فرد ديگرى، مانند مأموران دولت، يا سارقين، يا غير آن‌ها، او را از رفتن به مکه و انجام اعمال بازدارند و راه ديگرى براى رفتن به مکه نداشته باشد، يا اگر راهى باشد هزينه آن را ندارد، در همان‌جا يك قربانى مى‌كند و از احرام خارج مى‌شود و احتياط آن است كه قربانى را به‌قصد خروج از احرام انجام دهد. همچنين احتياط آن است كه موى سرخود را كوتاه كند؛ و اگر دسترسى به قربانى پيدا نكرد، همان‌جا نيّت خارج شدن از احرام مى‌كند و احتياط آن است كه به‌جا قربانى، ده روز (که سه روز آن در سفر حج و هفت روز بعد از بازگشت باشد) روزه بگيرد و اگر در انجام به آن صورت نتوانست بگيرد، تمام آن را پس از بازگشت روزه بگيرد.
«مصدود» به كسى گفته مى‌شود كه شخصى (خواه دشمن باشد، يا مأمور دولت) او را بعد از احرام براى عمره يا حج، از انجام اعمال بازدارد.
در هیچ صورت حج واجب را نمی‌توان رها کرد و كسى كه احرام عمره يا حج بست، بايد عمره و حج را تمام كند و اگر انجام ندهد به احرام باقى خواهد ماند، ولى اگر مصدود يا محصور شد، بايد به دستور مصدود یا محصور عمل کند تا از احرام بيرون آيد.
اگر نتوانست سه روز روزه در مکه را، در انجام بجا آورد و به وطن بازگشت، درصورتی‌که ماه ذی‌الحجه باقى است مى‌تواند در وطن روزه بگيرد، ولى با هفت روز روزه فاصله دهد.
وظيفه‌اش آن است كه اعمال مصدود يا محصور را انجام دهد، سپس در سال آينده حج بجا آورد.
اگر قدرت بر روزه گرفتن پيدا كرد و قبل از انجام روزه‌ها فوت نمود، بر ولی او واجب است سه روز را قضا كند و احتياط واجب آن است كه هفت روز را نيز قضا نمايد.
لازم نيست پس از بازگشت به وطن، حتماً در محل زندگى روزه بگيرد، بلكه اگر در جاى ديگرى نيز قصد اقامت كند مى‌تواند روزه بگيرد.
الف): اين حكم شامل چنين شخصى نمى‌شود.ب): اين مقدار براى اثبات احرام كافى نيست؛ بنابراين نمى‌توانيد او را محرم حساب كنيد. ج): انجام طواف نساء در اين مورد موافق احتياط است و عمل نايب در فرض كافى است. د): قربانى لازم نيست. هـ): اگر واجب الحج بوده، بايد براى او حج بجا آورند و آنچه شما بجا آورده‌ايد كافى نيست. و): به فتواى مرجع تقليد نايب عمل مى‌شود.
هرگاه در غير مکه اقامت كند، چه در بين راه باشد يا شهر ديگر مثلاً جدّه، نمى‌تواند هفت روز روزه را در انجام بگيرد؛ هرچند به مقدارى صبر كند كه اگر به سمت وطنش حركت مى‌كرد به وطن مى‌رسيد.
اگر سال اوّل استطاعت اوست و قدرت بر اعمال حج، حتّى به شكل اضطرارى ندارد، مستطيع نبوده و حج بر او واجب نيست، ولى براى داخل شدن به مکه بايد مُحرم شود و با انجام اعمال عمره مفرده، از احرام خارج گردد، ولى اگر سال اوّل استطاعت او نباشد و قبلاً حج بر او واجب شده، درصورتی‌که اميد به بهبودى ندارد بايد نايب بگيرد تا حج تمتّع را براى او انجام دهد و خودش براى وارد شدن به مکه طبق آنچه در بالا گفته شد عمل كند و چنانچه براى اين شخص انجام اعمال حج تمتّع ممكن باشد، هرچند با انجام اضطرارى اعمال، لازم است محرم شود و هر مقدار از اعمال را كه توانايى دارد خودش يا با كمك گرفتن از ديگران انجام دهد و براى بقيّه نايب بگيرد، ولى در وقوف به عرفات و مشعر، گرفتن نايب كافى نيست.
جايز نيست هفت روز مذكور را در مکه يا در بين راه روزه بگيرد؛ مگر این‌که قصد اقامت در مکه را داشته باشد. در اين صورت، اگر مدّتى صبر كند كه در آن مدّت مى‌توانست به وطنش بازگردد، پس‌ازآن مى‌تواند روزه‌ها را شروع كند.
احرامش صحيح است. اگر بتواند عمره و حج را، هرچند با كمك نايب در طواف و سعى، انجام دهد حج او صحيح است و اگر نتواند حج بجا آورد، احتياط آن است كه به حكم محصور عمل كند و با احرام مزبور عمره مفرده هم انجام دهد.
اگر سه روز روزه را نگرفت تا ماه ذی‌الحجه تمام شد، بايد خودش، يا نايبش، در ماه ذی‌الحجه سال آينده در منى قربانى كند.
