درصورتی‌که دختر سن کمی نداشته و دارای رشد کافی عقلی و جسمی بوده و قدرت تشخیص مصالح خود را داشته باشد چنانچه مفسده‌ای پیش نیاید، ازدواج با او بدون اذن پدر مانعی ندارد و منظور از باکره دختري است که قبلاً ازدواج صحیح (و لو مطابق اعتقاد خودشان) نکرده باشد، خواه عضو بکارت موجود باشد، يا نه.
اذن پدر شرط واقعی است و لذا عقد باطل است و اگر علم داشتند نامشروع است و تنها در صورت عدم علم و تصور به حلال بودن حلال‌زاده است.
ولایت پدر و جدّ در عرض یکدیگر است، برفرض اینکه هر دو درآن‌واحد اعمال ولایت کنند، ولایت جدّ مقدّم است.
حرف کسی که رضایت دارد و اجازه می‌دهد مقدّم است.
چنانچه قبل از عقد شرط شده است و عقد بنابراین شرط خوانده‌شده است، الزام‌آور است.
چنانچه دختر اقرار كند بكارتش قبل از ازدواج زایل شده قول او مقدّم است.
اين شرط از جهات مختلف اشكال دارد.
در فرض سؤال زن می‌تواند چنین شرطی در ضمن عقد بنماید و هرگاه زن در عقد شرط كند كه شوهر او را از فلان شهر بيرون نبرد، مرد نمی‌تواند او را از آن شهر بيرون ببرد مگر با رضايت او.
در بعضى از موارد می‌توان از طریق شرطى حقّ همسر را محدود کرد، مانند حقّ سکنى و امثال آن، امّا در مواردى که شرط برخلاف کتاب و سنّت یا مقتضاى عقد باشد جایز نیست، خلاصه موارد مختلف است.
قرار دادن وکالت برای خود یا فرد ثالث در عقد ازدواج اشکال ندارد، بعداً نیز می‌توان آن را در ضمن معامله دیگرى، هرچند بعد از ازدواج باشد، قرارداد.
شرایط باید در متن عقد باشد، مگر اینکه قبلاً بر آن توافق شود و عقد را مبنى بر آن شرایط بخوانند.
حدّاد به معناى ترک زینت در ایّام عدّه وفات لازم است، ولى ترک زینت، به معناى ترک نظافت نیست و شرط مزبور اعتبارى ندارد و سزاوار است آن زن بعد از گذشتن عدّه ازدواج کند.
چنانچه طرفین به این شرط راضى شده باشند این شرط صحیح است.
