مستحب است قربانى را سه قسمت كند: یک‌سوّم آن را براى خود بردارد و یک‌سوّم را درراه خدا به نيازمندان صدقه دهد و یک‌سوّم را به دوستان و مؤمنان هديه نمايد. البتّه لازم نيست تقسيم به سه قسمت به‌طور مساوى باشد، ولى دادن بخشى از آن به فقير واجب است، امّا خوردن چيزى از آن واجب نيست؛ هرچند موافق احتياط است.
درصورتی‌که وسیله را به‌صورت امانت باشد، قیمت اضافى متعلّق به صاحب وسیله است مگر این‌که مسئولین شرکت هنگام امانت‌گذاری تصریح کنند که مبلغ اضافه از آن آنها می‌باشد.
نيابت او صحيح است و بايد شب‌ها به‌جا روز رمى كند.
در فرض سؤال این مورد از باب تغلیظ است، زیرا هر دو در ماه حرام واقع‌شده است و منظور از مادّه قانونى مذکور نیز همین است.
هنگام شستن صورت برای وضو، واجب نمی باشد داخل بينى و مقدارى از لب و چشم كه در وقت بستن ديده نمى شود، شسته شود.
اگر ضرورت مهمی وجود داشته باشد مجاز است اما باید بعداً از سایر اموالش جبران کند.
قبل از شش سال اگر با قصد بدي نباشد مانعي ندارد.
هرگاه بعضى قصاص کنند (مثلاً اولیاى دم یکى از مقتولین فاضل دیه را بپردازد و قصاص کند) دیه بقیّه از اموال قاتل پرداخته می‌شود.
كسى كه امانت را قبول نموده اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد و زیاده‌روی هم ننمايد و اتفاقاً آن مال تلف شود ضامن نيست، ولى اگر به اختيار خودش آن را در جايى بگذارد كه گمان مىرود ظالمى بفهمد و آن را ببرد، چنانچه تلف شود ضامن است، مگر اينكه جايى بهتر از آن نداشته باشد و نتواند مال را به صاحبش يا كسى كه بهتر حفظ مىكند برساند.
باید به وظایف دیگر خود عمل کند، تنها مى تواند تمکین را منوط به گرفتن مهر کند، آن هم در صورتى که مهر حالّ بوده و قرائن دلیل بر تأخیر آن نبوده است.
در مسائلی که مربوط به حکومت است باید پیرو ولایت‌فقیه بود.
چنانچه براى سال معینى اجیرشده، اعلام و اجازه لازم است.
در صورتي که قصد دارد براي مدت طولاني در آنجا سکونت داشته باشد(مثلا يکسال يا بيشتر)، يا هفته اي حداقل سه روز به مدت دو سال يا بيشتر در آنجا باشد، آنجا در حکم وطن خواهد بود، روزه صحیح است و نيازي به قصد ده روز ندارد ولي اگر آنجا نمي ماند ولي در ماه حداقل ده روز رفت و آمد دارد و اين کار براي مدتي (حداقل دو ماه) ادامه دارد، روزه در آن محل و بين راه صحیح است.
