مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

لازم نيست محرم نيّت را به زبان آورد، يا حتّى از قلب خود بگذراند؛ بلكه همين مقدار توجّه داشته باشد كه تصميم دارد طواف انجام دهد و اين توجّه تا پايان طواف وجود داشته باشد كافى است. به‌عبارت‌دیگر، نيّت در عبادات مانند نيّت در كارهاى روزمره است؛ همان‌طور كه (مثلاً) با قصد آب مى‌خورد و راه مى‌رود، اگر به همان شكل عبادت را بجا آورد نيّت انجام‌شده است؛ تنها قصد قربت در عبادات لازم است.

در فرض سؤال محرم نیست.

كسى كه تصوّر مى‌كرده بالغ نشده و بدین‌جهت به هنگام تشرّف به حج، نيّت حج مستحبی كرده و بعد معلوم شده كه بالغ بوده، حج او كفايت از حج واجب مى‌كند؛ همان‌گونه كه اگر قصدِ وظيفه فعلیه كرده و آن را اشتباهاً بر حج استحبابى تطبيق داده، كفايت از حجةالاسلام مى‌كند. همچنين درصورتی‌که قصد مأمور به (وظيفه) واقعى را داشته است.

تنها در صورتى جايز است كه ضرورت قطعى پيدا كند و داروى منحصر به فرد باشد، و جانشينى نداشته باشد، و غالباً چنين نيست.

بله در سایر روزها می‌تواند روزه مستحب بگیرد، مثلاً اگر نذر او این بوده که یک‌ نیمه‌ی شعبانی را روزه بگیرد می‌تواند در روزهای دیگر روزه مستحب بگیرد.

مصرف کردن این پول تنها در صورتى جایز است که رضایتِ دهندگان پول نسبت به آن جلب شود ولی درصورتی‌که الآن مصرف لازمی نباشد می‌توانند آن را پس‌انداز کنند و سود آن تعلق به مسجد دارد و اگر کسی از هیئت‌امنا خدمتی به مسجد کند فقط به‌اندازه حق‌الزحمه مربوط به همان خدمت می‌تواند برداشت کند.

با توجه به اینکه «سام» در لغت عربی به معنای مرگ است، این اسم را انتخاب نکنید.‌

درصورتی‌که نجات جان فرد مذكور متوقف به برداشتن آن عضو باشد اجازه ورثه يا وصیت متوفی شرط نيست. ولى سزاوار است با اجازه ورثه يا اذن حاكم شرع بوده باشد.

به شک خود اعتنا نمى‌كند و عملش صحيح است.

هرگاه اجراى عقد مذبور از اوّل به مصلحت دختر صغیر نبوده، اصل عقد باطل است و اگر فرضاً مصلحت بوده ولى الآن در انتظار ماندن آن دختر بیش از این موجب عسر و حرج شدید است ولىّ پسر می‌تواند صیغه طلاق آن دختر را اجرا کند و بعد با هر کس خواست ازدواج کند.

با توجه به آنچه نوشته اید اگر رحم او کامل برداشته شده باشد عقد صحیح است.‌

درصورتی‌که شخص عابر با میل خود وارد چاه شده، کسى مسئول دیه او نیست و اگر صاحب چاه می‌توانسته در نجات او بکوشد و کوتاهى کرده مستحقّ تعزیر است، امّا دیه بر او نیست و اگر صاحب چاه از او دعوت کرده که در آن چاه وارد شود و او از خطرات بی‌خبر و صاحب چاه باخبر بوده و به او اطّلاع نداده، مسئول است.

خرید دین در صورتی جایز است که با وجه نقد باشد.

این کار جایز نیست مگر اینکه واقعاً مجبور باشد و هیچ چاره دیگری نداشته باشد و برای رفع ضرورت اقدام کند.

با توجّه به مقامات والاى آن بزرگواران، مصیبت‌هایی که بر آن‌ها واردشده بسیار مهم‌تر از مصائب دیگران است. آیا اگر یک فرد عادى را سیلى بزنند، یا یک عالم بسیار بزرگ متّقى را سیلى بزنند، ازنظر مصیبت یکسان است؟