مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که اعلمیت حىّ محرز شود، باید در مسائل اختلافى به او عدول کند.‌

هرگاه شك كند غسل كرده يا نه بايد غسل كند ولى اگر بعد از غسل‏ شك كند غسل او صحيح بوده يا نه اعتنا به شك نكند.

هرگاه اطمينان دارد كه آب در محلى دورتر از اين مقدار، موجود است و وقت نماز نيز تنگ نشده، بايد به سراغ آن برود، مگر اين‏كه مشقّت‏ فوق‏العاده‏اى داشته باشد، ولى اگر احتمال دهد يا گمان داشته باشد كه آب در فاصله دورتر است جستجو لازم نيست.

كسى كه وظيفه‏اش تيمّم است اگر براى كارى تيمّم كند تا تيمّم و عذر او باقى است مى‏تواند تمام كارهايى را كه وضو و غسل در آن شرط است به جا آورد، حتّى اگر تيمّم را به خاطر تنگى وقت نماز گرفته باشد دست گذاردن روى خط قرآن و مانند آن براى او جايز است.

هرگاه به جاى غسل تيمّم كند لازم نيست وضو بگيرد، يا تيمّم ديگرى بدل از وضو كند، خواه غسل جنابت باشد يا غسلهاى ديگر، ولى احتياط مستحب آن است كه در غسلهاى ديگر وضو بگيرد يا اگر نمى‏تواند تيمّم ديگرى بدل از وضو كند.

نماز نشسته و انجام سجده‌ها اولویت دارد.

لازم است به‌تدریج و با برنامه‌ریزی، به‌گونه‌ای که دچار مشقت نشود نمازهای گذشته را قضا کند و وصیت کند که اگر تا پایان عمر چیزی باقی ماند از ثلث اموالش نماز استیجاری بگیرند.

در فرض سؤال چنین شخصی یک نماز دورکعتی به نیت نماز صبح خوانده و یک نماز سه رکعتی به نیت نماز مغرب می‌خواند و يك نماز چهار ركعتى به نيّت ما فى‏ الذّمّه يعنى قضايى كه بر عهده اوست می‌خواند و در بلند خواندن و آهسته خواندن حمد و سوره مخيّر است.

كفن را به‌طور متعارف از واجب و مستحب مى‏توان از اموال ميّت برداشت، هرچند صغير داشته باشد، امّا زائد بر متعارف را نمى‏توان از حقّ صغير برداشت، مگر اين‏كه وصیت‏ كرده باشد، كه در اين صورت مى‏توان مقدار اضافى را از ثلث حساب كرد.

هرگاه كسى وصیت‏ كند كه بعد از دفن، قبر او را نبش كرده و بدن او را به مشاهد مشرفه يا نقطه ديگر ببرند، عمل به چنين وصيتى مشكل است.

آرى بدنش طاهر می‌شود.

هرگاه ميّت براى كارهاى خود، شخص ديگرى غير از ولی را معيّن كند، مثلاً وصیت‏ كند فلان شخص بر من نماز بخواند، واجب است به آن عمل شود و احتياط مستحب آن است كه از ولی هم اجازه بگيرد.

هرگاه ميّت براى كارهاى خود، شخص ديگرى غير از ولی را معيّن كند، مثلاً وصیت‏ كند فلان شخص بر من نماز بخواند، واجب است به آن عمل شود امّا كسى كه ميّت، او را براى انجام اين كارها معيّن كرده واجب نيست اين وصیت‏ را قبول كند، اگرچه قبول بهتر است و اگر قبول كرد بايد به آن عمل كند.

در هر صورت قول قول مقرّ است، و اگر «مقرّ له» ادّعاى ديگرى دارد بايد با بيّنه ثابت كند، و الّا با قسم مقرّ نزاع خاتمه مى‏يابد.‌

هرگاه مويز و كشمش را در غذا بريزند و بجوشد، به‌طوری‌که آب به داخل آن نفوذ كند و آب داخلش نيز بجوشد حرام می‌شود امّا نجس نيست و می‌توان آن‌ها را جدا كرد و غذا را خورد ولى در حال سرخ كردن و دم كردن در برنج و امثال آن مانعى ندارد و در مورد خرما نيز اگر آب آن در غذا وارد شود و بجوشد و مستهلك شود مانعى ندارد ولى اگر مقدار آن به‌قدری باشد كه بجوشد ولى مستهلك نشود نمى‏توان آن را خورد.