عثمان، عبد الرحمان بن حنبل را که از بدریان و صحابى پیامبر خدا(ص) بود را به قَمُوس خیبر تبعید کرد. علّت تبعیدش آن بود که به عثمان خبر رسید که وى کارهاى زشت پسر و دایى عثمان را ناپسند شمرده و او را هجو کرده است.
عمرو عاص در پاسخ به نامه معاویه که از او برای جنگ صفین یاری خواسته بود، نسبت هایی که معاویه به حضرت علی داده بود را ناروا دانست و فضائل حضرت علی(ع) از جمله حدیث غدیر را به معاویه یادآور شد.
خطیب خوارزمى حنفى در کتاب «مناقب» نامه معاویه به عمرو عاص را که در آن وى را به یاریش در جنگ صفّین ترغیب کرده، آورده است و سپس جواب نامه عمرو به معاویه را ذکر کرده است.
در جنگ صفّین آن هایی که حکمیّت را به امام علی(ع) تحمیل کرده بودند، پشیمان شده آن را کفر پنداشتند و به امام(ع) اصرار کردند که توبه نموده وگرنه به نبرد با آن حضرت بر مى خیزند. على(ع) که اختلاف را در لشکر ملاحظه کرد دستور مراجعت به کوفه داد. در کوفه دوازده هزار نفر از افراد لجوج و متعصّب، از مردم جدا شده و سرانجام در نهروان دو لشکر در مقابل هم قرار گرفتند. با مذاکرات مکرّر امام، هشت هزار نفر آنان برگشتند و چهار هزار نفر باقی مانده - جز نه نفر که فرار نمودند- در مدّت کوتاهی کشته شدند.
امام حسین(ع) در زمان خلافت پدر بزرگوارشان، در جنگ با ناکثین، قاسطین و مارقین شرکت داشتند و در ماجرای حکمیت نیز از سوی امام علی(ع) یکی از شاهدان این ماجرا بودند.
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193