از نظر شیعه اماميه، «امامت»، ریاست و منصبی الهی در امور دین و دنیا مثل مقام «نبوت» است كه تنها فرق آن با نبوت در وحی است. مطابق اين تعريف، رياست در امور دين و دنيا، از وظایف امام(ع) است كه شيعه دوازده امامى به آن ملتزم است و جزء اصول دين نيز قرار مي گيرد.
اعتقاد به ولادت و امامت حضرت مهدی(عج) از مبانی ضروری مذهب بوده و منکر آن از تشيع و جامعه شيعى خارج مى شود. علاوه بر اینکه علمای شیعه اماميه معتقدند كه امامت جزء اصول دین می باشد و كسى كه منكر امامت و وجود امام معصوم(ع) در برهه اى از زمان باشد از دين خارج است، گر چه در ظاهر حكم به اسلام او مى شود.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202