اين بيمارى درونى، مانند بسيارى از بيمارى هاى ديگر، راه هاى درمان دارد:  تشخيص درد و تجويز بهترين راه درمان؛ يادآورى پيامدهاى شوم جزع و بى تابى؛ مطالعه آيات و رواياتى كه پيرامون اجر و پاداش صابران وارد شده است؛ مطالعه احوال انبيا و اوليا و بزرگان؛ تلقين و اعتماد به نفس در تحمل سختى ها.

قلب انسان كانون عواطف و احساسات است. آدمی هرگاه عزيزى را از دست دهد، ناراحت گشته و اشك هايش جارى مى شود. اما نبايد هرگز اين گونه اظهار تأثّر را با جزع و بى تابى و بى صبرى اشتباه كرد.  مهم آن است كه انسان در مصيبت، سخنى كه حاكى از ناشكرى و شكايت باشد، بر زبان نراند و حرف هايى كه دور از شأن يك بنده مطيع پروردگار است، نگويد، خودزنى ننموده و گريبان ندرد.