خداوند در قرآن می فرماید: «امانتی که آسمان ها، زمين و كوه ها از حمل آن اِبا كرده و از آن هراس داشتند، انسان آن را بر دوش كشيد». مفسران اين امانت را تعهّد و مسئوليت در برابر خدا و خلق و خویشتن دانسته اند، كه پذیرفتن آن بدون داشتن عقل، آزادى و اراده ميسّر نيست، اما گروه عظیمی از انسانها با خيانت در این امانت بر خویش ستم کرده و خود را به پستی و ذلّت كشانیده اند. آری اين آيه خيانت در امانت توسط انسان را ناشى از ظلم و جهل او دانسته است.