«عِلْم» در اصل به معناى درك حقيقت چيزى است، و آن بر دو گونه است: درك ذات شىء و درك صفات شىء. گاهى علم جنبه نظرى دارد كه به مسائل فكرى و اعتقادي مربوط است، و گاه جنبه عَمَلى دارد که به مسائل عَمَلى مانند عبادات و امور اجتماعى ارتباط دارد. در تقسيم ديگری علم به عقلي و سمعي تقسيم می شود که اولى از دليل عقل گرفته مى شود، و دومى از لسان وحى.