مواهب مادّى در حدّ ذات خود ابزارى هستند براى وصول به مقاصد ديگر، هرگاه از آنها براى فراهم آوردن زمينه هاى رشد معنوى و تعالى انسانى استفاده شود، مطلوب اند و اگر از آنها در راه خودكامگى و هوسرانى استفاده شود و يا اين مواهب به صورت هدف نهايى در آيد و انسان را از اهداف اصلّى آفرينشش بيگانه سازد، قطعاً نامطلوب است. بنابراين نبايد نكوهش از حرص و دنياپرستى، بهانه اى براى رها كردن فعاليّت هاى مثبت اقتصادى و رشد و شكوفايى صنعت و مانند آن شود و افراد تنبل و بيكاره خود را زير پوشش كناره گيرى از حرص و دنياپرستى قرار دهند و آن را توجيهى براى كاستى هاى خود بدانند.

از روايات متعدّدى استفاده مى شود كه يكى از نشانه هاى سعادت و خوشبختی انسان، داشتن خانه وسيع است؛ البته مفهوم اين روايات رها کردن خطّ اعتدال و روی آوردن به اسراف نیست؛ بلكه اشاره به اين است كه در هنگام فراهم بودن امكانات، نبايد مانند افراد تنبل و بى همّت به خانه هاى تنگ و تاريك كه روح انسان را آزار مى دهد، قناعت كرد. اضافه بر اين، خانه هاى كوچك، بهانه مناسبى براى ترك صله رحم و دعوت نكردن از مهمان است.