عناصری که در مقابل صلاح و اصلاح و ترقى جامعه مى ايستند دو دسته اند: 1. مخالفانى كه فهميده با برنامه ريزى و تمام قدرت به مخالفت برمى خيزند. 2. نادانان و ناآگاهانى كه از روى جهالت به مقابله برمى خيزند.

در برابر دسته دوم بايد نرمش نشان داد؛ مقابله به مثل سبب نابودى برنامه هاى تعليم و تربيت است. امّا برخورد با دسته اول كه تعمّدا قصد ضربه زدن دارند و با برنامه ريزى پيش رفته، و جاى برگشتى براى خود باقى نگذارده اند، به گونه ديگر است. گاهى كار به جایى مى رسد كه بايد جواب مشت را با مشت داد. اين در موقعى است كه ديگر قابليّت اصلاح از بين رفته است.

کسانی كه در مقابل اصلاح و ترقى جامعه مى ايستند دو گروهند؛ 1ـ ناآگاهانى كه از روى جهل مقابله می کنند؛ با چنین افرادی باید با صبر و حلم برخورد کرد. خداوند می فرماید: «بدی را با خوبی جواب دهید تا دشمنان دوست شوند». 2- کسانی كه آگاهانه و با تمام قدرت به مخالفت می پردازند؛ با چنین افرادی باید با سختی برخورد کرد مثل برخورد پیامبر(ص) در فتح مکه با چند نفر.

در پرتو وجود امام(ع)، نه تنها دل هاى آماده بايد راهنمايى شده و مسير خود را به سوى كمال مطلق ادامه می دهد، بلكه بايد براى آنها كه دانسته و عمداً راه خلاف را مى پويند اتمام حجّت شود، تا اگر وعده كيفرى به آنها داده شده است بى دليل نباشد و كسى نتواند ايراد كند كه اگر رهبرى الهى و آسمانى دست ما را گرفته بود و به سوى حق رهنمون گشته بود هرگز تخلّف نمى كرديم.
خلاصه راه عذر بسته شود، دلائل حق به اندازه كافى بيان گردد، به ناآگاهان آگاهى داده شود و به آگاهان اطمينان خاطر و تقويّت اراده.