غضب و خشم پديده روحى پيچيده اى است كه از عوامل و انگيزه هاى مختلف سرچشمه مى گيرد؛ از جمله: قضاوت هاى عجولانه؛ كمى ظرفيت؛ تكبر و خود برتربينى؛ حسد و كينه توزى؛ حرص و دنياپرستى.

«زهد»، به معناى بى ميلى است؛ در حالي كه افراد عوام، زهد را به معناى بيگانگى از دنيا و مظاهر مادّى معنی می کنند بر خلاف نگاه اسلام که می گوید زهد یعنی در عين برخوردارى از مال دنیا، اسير مال، جاه و مقام نشود؛ بنابراین از منظر اسلام فرد زاهد برای از دست دادن دنیا غصه نمی خورد و اسیر مال دنیا نمی باشد. پس فلسفه زهد این است که: اسیر دنیا نشود، از تجمل و اشرافیت دوري كند. آری زهد موجب امید و عدم حقارت نیازمندان می شود و اجرای عدالت و وظایف الهی بدون زهد ممکن نیست.

امام علی(ع) خطاب به خوارج، آن ها را از این که در قیامت با دست خالی در پیشگاه الهی حاضر شوند بر حذر می دارد و دنیاپرستی و افکار نادرست آن ها را عامل بدبختی شان می داند و می فرماید: « من شما را از حکمیت نهى کردم، ولى شما با سرسختى مخالفت کردید تا آنجا که به دلخواه شما تن در دادم. اینها همه به خاطر آن است که شما گروهى سبک سر هستید و این بلا از سوى خود شماست و من هیچگونه دخالتى در آن نداشتم که به مبارزه با من برخاسته و شمشیرها را برکشیده اید.».

آیه 275 سوره «بقره» جزای ربا خواران را خلود در جهنم بیان می کند، درحالی که این عذاب مخصوص كسانى است كه بى ايمان از دنيا می روند. پاسخ این اشکال به دو صورت بیان شده است: 1- گناه ربا خواری چنان عظیم است که موجب می شود ربا خواران بی ایمان از دنیا بروند. 2- خلود را به معنای «جاودانگی» نگیریم، بلکه به معنای زمان بسیار طولانی در نظر گرفته شود.