«تَقْوى» در اصل از مادّه «وِقايَه» و به معناى محفوظ داشتن روح و نفس است از آنچه بيم مى رود به آن زيان رساند. در لسان شرع آن را به خويشتن دارى در برابر گناه و محرمات اطلاق مى كنند و كمال آن به ترك بعضى از مباحات مشكوك است. برخی نیز آن را به معناى صيانت و بعضى «اتقاءِ» را به معناى امتناع از زشتى ها و هوا و هوس ها تفسير كرده اند.

اصرار بر این که قرآن در عصر رسول اعظم(ص) گردآورى شده، به استناد دلایل تاریخی، روایی، قرآنی و عقلی و به خاطر حفظ کرامت قرآن و صیانت آن از تحریف است و هدف از آن، انکار فضیلتى از خلفا نیست.